از روي تاريخ مرگ شاملو Øساب مي‌كنم مي‌بينم كه بله، اين جريان مربوط به هجده سالگي‌ام مي‌شود. درست ترش مي‌شود يك ماه مانده به هجده سالگي‌ام كه روزي هشت Ù€ نه ساعت كارم خيره شدن به سر بي‌موي يك مرد Ù‡Ùتاد ساله بود كه روزي هشت Ù€ نه ساعت پشت ميزي مي‌نشست Ùˆ سيگار به سيگار مي‌چسباند Ùˆ سرش را از روي يك مشت كاغذ بي‌اهميت بلند نمي‌كرد مگر يك بار در روز كه چاي‌اش را بر مي‌داشت Ùˆ مي‌رÙت توالت تا ترياك Øب كند. Øال Ùˆ Øوصله توصي٠قياÙÙ‡ Ùˆ هيكلش را ندارم مخصوصا اينكه اخيرا به اجبار از راديوي ماشين داستاني گوش دادم كه خانم نويسنده از اول تا آخر داشت قياÙÙ‡ Ùˆ هيكل Ùˆ رخت Ùˆ لباس شخصيت‌هاي داستانش را توصي٠مي‌كرد: «آقاي رئيس كه مردي بلند قد، چهارشانه با دندانهايي مرتب Ùˆ موهايي خشك Ùˆ تميز Ùˆ صا٠و كت Ùˆ شلواري سياه Ùˆ پيراهني سÙيد رنگ بود به خانم كتابدار كه چشماني عسلي Ùˆ قدي متوسط Ùˆ مانتوي سورمه‌اي داشت رو كرد Ùˆ Ú¯Ùت...» اوغ. نسبت به هر نوع توصيÙÙŠ بدبينم Ùˆ نميدانم چرا الكي ياد اين نويسنده‌هاي توليد دانشكده ادبيات Ùارسي مي‌اÙتم. كاش مي‌توانستيد آدم ماجراي من را ببينيد تا اينقدر با عذاب خودم را موظ٠به توصيÙØ´ ندانم: يك تركه‌ي كوتاه Ùˆ نازك Ùˆ خميده‌ي ‌انار را تصور كنيد كه نوكش با بی دقتی يك گلابي بزرگ را وارونه چسبانده باشند Ùˆ شما دائم منتظر باشيد، Øالاست كه چسب وا برود Ùˆ كله بياÙتد زمين. چروكيده Ùˆ لاغر Ùˆ به معناي واقعي كلمه زپرتي كه دست چوب مانندش Øتي طاقت نوشتن را هم نداشت. Ùكر مي‌كردم اينكه با كسي Øر٠نمي‌زند به خاطر اين است كه زورش نمي‌رسد دهنش را باز كند، زبانش را بچرخاند Ùˆ از Øنجره‌اش كار بكشد. از صØبت‌هاي تØريريه‌چي‌ها Ùˆ يكي از كتابهاي منوچهر آتشي Ùهميده بودم كه از پایه های کاÙÙ‡ نادری Ùˆ Ùردوسی بوده Ú©Ù‡ در جواني «خروس جنگي» را سردبیری میکرده Ùˆ بعد مسئوليت روزنامه اطلاعات را به عهده گرÙته Ùˆ بعد از انقلاب Ùˆ روي كار آمدن بني‌صدر هم سردبير روزنامه‌ي انقلاب اسلامي شده تا اينكه يكهو بني‌صدر رÙته Ùˆ ... تا زمان اين ماجرا كه شغلش ويراستاري در روزنامه‌اي بود كه من عضو تازه ‌واردش بودم. Øواسم بود كه تØريريه‌چي‌ها اخبار تلكس ايرنا را وجب مي‌كردند Ùˆ روي ميزش مي‌گذاشتند Ùˆ مي‌گÙتند: اينها را هم يك نگاهي بياندازيد استاد. او هم كاغذهاي چند متري را كلمه به كلمه مي‌خواند Ùˆ گاهي روي جمله‌اي خط مي‌كشيد Ùˆ وقتي مي‌رÙت كار يك روزش اسباب خنده‌ي خانم‌ها Ùˆ آقايان مي‌شد Ùˆ بعد به سطل آشغال سپرده مي‌شد. اولين باري كه با من Øر٠زد غاÙلگير شدم Ùˆ بيشتر خوشØال چون توي آن Ù…Øيط كسي آدم Øسابم نمي‌كرد. ترياكش را Øب كرده بود Ùˆ استكان خالي به دست توي راهرو ايستاده بود. من كه از پله‌ها بالا آمدم، جلوي در تØريريه يك چيزي شبيه ناله شنيدم. نگاه كه كردم Ùهميدم مي‌خواهد من را صدا كند. با دست اشاره كرد. لبش Øركت نمي‌كرد اما يك چيزهايي داشت مي‌گÙت. Øدس زدم اØوالپرسي مي‌كند. Ú¯Ùتم «خوبم. ممنون.» نگران بود كه صدايش را نشنوم بلندتر Ú¯Ùت اما من واقعا نمي‌Ùهميدم. Ùقط صداي خرخری انگار از Øنجره یک پیرزن مي‌آمد Ùˆ چشم‌هايي كه از پشت عينك ته استكاني مي‌خواست بگويد: چطور زبان آدميزاد نمي‌Ùهمي؟ Ú¯Ùتم: «يك كمي بلند تر استاد. هيچي نمي‌شنوم.» اينبار همه‌ي همتش را به كار گرÙت Ùˆ صدايي كه در مرام او Øكم نعره‌ داشت بيرون داد: هزار. Ú¯Ùتم هزار چي؟ با انگشت اداي شمردن را درآورد. Ú¯Ùتم هزار تومن چي؟ اشاره كرد كه بده به من. دادم Ùˆ او دستش را به نشانه تشكر يا براي گرÙتن نرده‌ بلند كرد Ùˆ از پله‌ها پايين رÙت. به روي خودم نياوردم اما به Ù…Øض اينكه وارد تØريريه شدم يكي آن پشت مشت‌ها Ú¯Ùت: «از اينم هزار تومن گرÙت. به صغير Ùˆ كبير رØÙ… نمي‌كنه استاد.» Ùˆ بعد يوهو يوهو خنده‌ي زنانه Ùˆ قاه قاه خنده مردانه بود كه به هوا رÙت. يك كمي خجالت كشيدم اما خودم را زدم به آن راه كه Øتما با من نبودند Ùˆ سرم را خم كردم روي كاغذ سÙيدي كه روي ميز بود.
توي تØريريه استاد كه خرجش سوا بود، Ùقط من آدم غريبه‌ي آن Ù…Øيط نسبتا دوستانه بودم. پيرمردها مي‌خواستند صميمانه به هم ÙØØ´ پايين تنه بدهند من را نگاه مي‌كردند Ùˆ با اشاره‌اي مي‌Ùهماندند كه جلوي بچه صØÙŠÙŠØ Ù†ÙŠØ³Øª. ميان‌سال‌هاي زن Ùˆ بچه‌دار مي‌خواستند با پيردخترها لاس كارمندي بزنند من را نشان مي‌دادند كه بچه دهنش لق نباشد؟ جوان‌ها هم كه... اصلا جوان نداشتيم توي آن تØريريه. همين‌ها بودند. يك مشت Ùسيل كه هر كدامشان مايه‌ي غرور قبيله‌اي بودند. به همان خدايي كه قسم راست لامذهب‌هاست قسم كه اينها تيپ مسلم Ùˆ غالب «آدم Ùرهنگي» اين مملكت بودند (Ùˆ البته هستند). آنوقت كارشان Ú†Ù‡ بود؟ سرهم كردم خبرهاي تلكسي Ùˆ تيتر زدن براي Ùكس‌هايي كه از روابط عمومي‌ها مي‌رسيد Ùˆ اØيانا نوشتن خبر جلسات خبری جوجه‌كبابي كه پولش را از پيش گرÙته بودند. Øالا Øساب كنيد وقتي اين موجودات Ùرهنگي بعد از چندين سال اÙتخار خود Ùˆ خانواده Ùˆ ÙÚ© Ùˆ Ùامل‌شان به چنين Ùرهيختگيي، مي‌ديدند هر بچه Ù‡Ùده Ù€ هجده ساله ای مي‌تواند همين كارها را انجام بدهد Ú†Ù‡ Øالي بهشان دست مي‌داد. نسبت به من بي‌تÙاوت نبودند، دشمن بودند. كسي با من Øر٠نمي‌زد، جوابم را نمي‌داد Ùˆ من مجبور بودم روزي هشت Ù€ نه ساعت به سر گلابي شكل استاد خيره بمانم چون درست جلوي چشمم مي‌نشست Ùˆ هميشه سرش پايين بود Ùˆ راستش من هم جرات سر چرخاندن یا تعویض جایم را نداشتم.
خب... هوس كرده بودم چهار Ù¾Ù
†Ø¬ خط ديگر درباره آن وضع بنويسم اما همين Øالا يك سوسك به قاعده يك بند انگشت پرواز كنان از بالاي سرم گذشت Ùˆ مجبور شدم روي ديوار لهش كنم. اين است كه از آن Øال Ùˆ هوا بيرون آمدم Ùˆ ديگر Øوصله‌ي ادامه دادنش را ندارم. اين را هم بگذاريد به Øساب تكنيك مكنيك.
خلاصه همينجوري گذشت تا سر جريان مرگ شاملو. آن روز كه خبر منتشر شد هيجان زده شدم. در شرايط معمولي اصلا امكان نداشت كه چنين كاري بكنم ولي آن روز خاص كه يك جورهايي خودم را شريك غم مي‌دانستم سوگنامه‌اي نسبتا كوتاه نوشتم Ùˆ با خجالت تقديم دبير سرويس ادب Ùˆ هنر كردم. او هم همينطور كه با كنار دستي‌اش Øر٠مي‌زد كاغذ را گرÙت Ùˆ انداخت گوشه‌ي ميز. Ùرصت نداد ØªÙˆØ¶ÙŠØ Ø¨Ø¯Ù‡Ù…. آخر وقت بود Ùˆ من هم كمي زودتر رÙتم خانه تا Ùردا صبØØ´ كه از Ù„Øظه‌ي ورودم به ساختمان Ùˆ سلام Ùˆ عليك گرم نگهبان Ùهميدم يك اتÙاقي اÙتاده. توي Øياط مدير مسئول روزنامه را ديدم. به در Ùˆ ديوار نگاه كردم Ùˆ خواستم از زير باز سلام كردن Ùرار كنم كه آمد طرÙÙ… Ùˆ Ú¯Ùت: اين يادداشت شاملو را شما نوشتي؟ Ú¯Ùتم ديروز يك چيزهايي نوشتم. چاپ شده؟ Ú¯Ùت: Ø¢Ùرين پسرم. نگران شدم كه شايد نوشته‌ي كس ديگري را با خبرهاي دوزاري من اشتباه گرÙته Ùˆ بعدا از بابت Ø¢Ùرين پسرمش پشيمان بشود. اما توي تØريريه هم اوضاع دقيقا به همان Ú©Ø´Ú©Ú©ÛŒ توی Ùيلم‌ها تغيير كرده بود. سلام Ùˆ عليك Ùˆ اØوال‌پرسي Ùˆ Øتي تبريك. باورم نمي‌شد. روزنامه را باز كردم Ùˆ براي اولين بار اسم چاپ شده‌ام را ديدم. جمله به جمله كه هيچ كلمه به كلمه هم نه، Øر٠به Øر٠نوشته‌ام را بلعيدم. اين تعبير مو به تن سيخ كني است اما متاسÙانه اصل جنس است: بلعیدن!
سي Ù€ چهل بار آن نوشته را از سر تا ته خواندم Ùˆ هر بار به اندازه‌ي دÙعه‌ي اول كي٠كردم. به شكل چاپ شده‌ي اسمم بالاي نوشته نگاه مي‌كردم Ùˆ دوباره تمام مطلب را مي‌خواندم Ùˆ Øتي به چشمم اجازه بي‌اعتنايي به ويرگول‌ها را هم نمي‌دادم. بعد نوبت رسيد به بررسي موقعيت جغراÙيايي نوشته‌ام. اينكه كنار ستون Ú†ÙŠ چاپ شده Ùˆ پايينش Ú†Ù‡ Ùˆ اينها. از آن روز به بعد تØريريه برايم گلستان شد. پر از آدم‌هاي مهربان كه تØويلم مي‌گرÙتند، نهار تعارÙÙ… مي‌كردند، برايم جك مي‌گÙتند، من را شريك غيبت‌هايشان مي‌كردند Ùˆ Øتي به لاس كارمندي دعوتم مي‌كردند. دنيا به كامم بود Ùˆ به همين خوش بودم تا چند Ù‡Ùته بعدش كه كتابي منتشر شد Ùˆ يك نسخه‌اش را به نام سرويس ادب Ùˆ هنر Ùرستادند روزنامه‌ي ما. دبير سرويس نوشته ام را به همه نشان داد Ùˆ دقيقا همچين ØرÙÙŠ زد: اين كتاب را به عنوان يادگاري از نابغه‌اي كه خودم كشÙØ´ كردم Ù†Ú¯Ù‡ مي‌دارم. همان وقت‌ها هم مي‌Ùهميدم كه كتاب همچين كتابي هم نيست. در ردي٠همين كتاب‌سازي‌هاي ناشران شارلاتان به Øساب مي‌آمد. تعدادي نوشته درباره شاملو را جمع كرده بودند Ùˆ با يك جلد Ùˆ اسم گول زنك Ùˆ قيمت ده هزارتومان، چند Ù‡Ùته بعد از مرگ شاملو منتشر كرده بودند تا عاشقانش كه كتابهاي مزين به نام شاعر از دست رÙته را Ùله‌اي مي‌خريدند اين را هم بخرند. از آن روز به بعد من كه هنوز پرش از جايگاه Øشره به يك همكار صميمي را درست Ùˆ درمان هضم نكرده بودم ناگهان به يك نابغه تبديل شدم. Øضرات آدم Ùرهنگي درباره‌ي نوشته‌هايشان نظرم را مي‌پرسيدند Ùˆ گاهي با شرمندگي خواهش مي‌كردند براي گزارش‌هايشان مقدمه (بهش مي‌گÙتيم "ليد" آن وقت‌ها) بنويسم. هر چيزي كه مي‌نوشتم چاپ مي‌شد Ùˆ بعدش تعري٠و تمجيد. Øتي كارم به جايي رسيده بود كه توي روزنامه‌ي خبري داستان چاپ مي‌كردم! همان وقت‌ها پيشنهاد كار در يك روزنامه‌ي ديگر هم شد كه چون Øقوق ثابت مي‌دادند وسوسه شدم Ùˆ به مدير مسئول Ú¯Ùتم نمي‌توانم Øق‌التØريري كار كنم Ùˆ مي‌خواهم بروم. Ú¯Ùت همان Øقوق ثابت را اينجا هم مي‌دهيم Ùˆ اينطوري ماندگار شدم. Øسابي هوا برم داشته بود. Ùكر مي‌كردم كه ماشين شاهكار توليد كني‌ام. يك روز هم خبر دادند كه مجله‌ي «راه زندگي» يكي از داستان‌هاي چاپ شده‌ام را دوباره چاپ كرده. اين مجله كه اØتمالا Øالا هم منتشر مي‌شود پر تيراژترين نشريه كشور بود. از اين مجله‌هاي اصطلاØا سبز كه براي خانواده‌ها منتشر مي‌شوند. با دÙتر مجله تماس گرÙتم Ùˆ خودم را معرÙÙŠ كردم Ùˆ خواسم با يكي از مسئولانش Øر٠بزنم. تلÙÙ†Ú†ÙŠ هم وصل كرد Ùˆ بعد من با يارويي كه پشت خط بود Øسابي داد Ùˆ بی داد کردم كه شما به Ú†Ù‡ Øقي داستان من را چاپ كرديد؟ يارو Ú¯Ùت اسم‌تان هم كه چاپ شده. خب تشري٠بياريد Øق‌التØرير‌تان را بگيريد. Ú¯Ùتم Øق‌التØرير توي سرتان بخورد. شما اسم من را خراب كرديد!
باورتان مي‌شود؟ اسمم. یاد این Ùغان کنندگان اینترنتی مطلب دزدی اÙتادم. راستي تا يادم نرÙته بگويم نوشته‌ی مربوط به شاملو Ú†ÙŠ بود. چيزي نبود كه Øالا به خاطرش خیلی خجالت بكشم. اÙØªØ¶Ø§Ø Ù†Ø¨ÙˆØ¯. اما بدون قر Ùˆ قنبليه‌ي شكسته Ù†Ùسي Ùˆ اينها بد بود. Ù…Ùهوم خاصي كه نداشت اما نثرش توي مايه‌هاي نوشته‌هاي همین عزیزان ادبيات داستاني ايران بود. همان خداي Ùوق‌الذكر شاهد است كه قصد دست‌انداختن اين عزیزان را ندارم. Ùقط به خاطر اينكه بدانيد نوشته‌اي كه باعت ترقي‌ام شد چطور بود عرض كردم. بگذريم. من از اوضاعم راضي بودم Ùˆ جدا خودم را نابغه مي‌دانستم... اعضاي آن تØريريه هم مدام تØريكم مي‌كردند. اصلا ماجرايي كه مي‌خواستم تعري٠كنم Ùˆ تا اينجا كش آمد مربوط به يكي از همان تØريكات است.
يكي از همان بعداز ظهر هاي خوش، دور ميزي نشسته بوديم چايي
مي‌خورديم. يك Ù†Ùر Ú¯Ùت Ùلاني كه توي هجده سالگي همه‌ي قله‌‌هاي ما را Ù‚ØªØ ÙƒØ±Ø¯Ù‡ØŒ به سن ما كه برسد كجاست؟ بØØ« بالا گرÙت Ùˆ هر كس چيزي مي‌گÙت كه Øالا از به خاطر آوردن ØرÙ‌هايشان يخ مي‌كنم. من هم توي هپروت خودم سير مي‌كردم كه ديدم استاد از روي صندلي‌اش بلند شده Ùˆ استكان چاي به دست قصد توالت رÙتن دارد. همه گرم Øر٠زدن بودند Ùˆ Ùقط من مي‌ديدمش. Ùكر كردم خطاب به من صندلي‌اش را نشان مي‌دهد. Øالا هم مطمئن نيستم از اين كار قصدي داشته يا نه. توهم بوده يا هر كوÙت ديگري اما از آن روز به بعد به هر مقطع سني Ùˆ يا موقعيت ØرÙه‌اي كه رسيده‌ام هميشه اين Ùكر با من بوده كه استاد وقتي به اين پله‌اي كه من روش ايستادم رسيده درباره‌ي آينده Ú†Ù‡ Ùكر مي‌كرده؟ امروز كمتر كار مي‌كنم (یک وقت هایی اصلا نمی کنم) Ùˆ بيشتر پول در مي‌آورم. به ظاهر همه چيز تا صد سال آينده روبراه است اما مطمئنم از آن بعدازظهر خوش به بعد نخم به صندلي استاد گير كرده. خلاصه اینجوری.
توي تØريريه استاد كه خرجش سوا بود، Ùقط من آدم غريبه‌ي آن Ù…Øيط نسبتا دوستانه بودم. پيرمردها مي‌خواستند صميمانه به هم ÙØØ´ پايين تنه بدهند من را نگاه مي‌كردند Ùˆ با اشاره‌اي مي‌Ùهماندند كه جلوي بچه صØÙŠÙŠØ Ù†ÙŠØ³Øª. ميان‌سال‌هاي زن Ùˆ بچه‌دار مي‌خواستند با پيردخترها لاس كارمندي بزنند من را نشان مي‌دادند كه بچه دهنش لق نباشد؟ جوان‌ها هم كه... اصلا جوان نداشتيم توي آن تØريريه. همين‌ها بودند. يك مشت Ùسيل كه هر كدامشان مايه‌ي غرور قبيله‌اي بودند. به همان خدايي كه قسم راست لامذهب‌هاست قسم كه اينها تيپ مسلم Ùˆ غالب «آدم Ùرهنگي» اين مملكت بودند (Ùˆ البته هستند). آنوقت كارشان Ú†Ù‡ بود؟ سرهم كردم خبرهاي تلكسي Ùˆ تيتر زدن براي Ùكس‌هايي كه از روابط عمومي‌ها مي‌رسيد Ùˆ اØيانا نوشتن خبر جلسات خبری جوجه‌كبابي كه پولش را از پيش گرÙته بودند. Øالا Øساب كنيد وقتي اين موجودات Ùرهنگي بعد از چندين سال اÙتخار خود Ùˆ خانواده Ùˆ ÙÚ© Ùˆ Ùامل‌شان به چنين Ùرهيختگيي، مي‌ديدند هر بچه Ù‡Ùده Ù€ هجده ساله ای مي‌تواند همين كارها را انجام بدهد Ú†Ù‡ Øالي بهشان دست مي‌داد. نسبت به من بي‌تÙاوت نبودند، دشمن بودند. كسي با من Øر٠نمي‌زد، جوابم را نمي‌داد Ùˆ من مجبور بودم روزي هشت Ù€ نه ساعت به سر گلابي شكل استاد خيره بمانم چون درست جلوي چشمم مي‌نشست Ùˆ هميشه سرش پايين بود Ùˆ راستش من هم جرات سر چرخاندن یا تعویض جایم را نداشتم.
خب... هوس كرده بودم چهار Ù¾Ù
†Ø¬ خط ديگر درباره آن وضع بنويسم اما همين Øالا يك سوسك به قاعده يك بند انگشت پرواز كنان از بالاي سرم گذشت Ùˆ مجبور شدم روي ديوار لهش كنم. اين است كه از آن Øال Ùˆ هوا بيرون آمدم Ùˆ ديگر Øوصله‌ي ادامه دادنش را ندارم. اين را هم بگذاريد به Øساب تكنيك مكنيك.
خلاصه همينجوري گذشت تا سر جريان مرگ شاملو. آن روز كه خبر منتشر شد هيجان زده شدم. در شرايط معمولي اصلا امكان نداشت كه چنين كاري بكنم ولي آن روز خاص كه يك جورهايي خودم را شريك غم مي‌دانستم سوگنامه‌اي نسبتا كوتاه نوشتم Ùˆ با خجالت تقديم دبير سرويس ادب Ùˆ هنر كردم. او هم همينطور كه با كنار دستي‌اش Øر٠مي‌زد كاغذ را گرÙت Ùˆ انداخت گوشه‌ي ميز. Ùرصت نداد ØªÙˆØ¶ÙŠØ Ø¨Ø¯Ù‡Ù…. آخر وقت بود Ùˆ من هم كمي زودتر رÙتم خانه تا Ùردا صبØØ´ كه از Ù„Øظه‌ي ورودم به ساختمان Ùˆ سلام Ùˆ عليك گرم نگهبان Ùهميدم يك اتÙاقي اÙتاده. توي Øياط مدير مسئول روزنامه را ديدم. به در Ùˆ ديوار نگاه كردم Ùˆ خواستم از زير باز سلام كردن Ùرار كنم كه آمد طرÙÙ… Ùˆ Ú¯Ùت: اين يادداشت شاملو را شما نوشتي؟ Ú¯Ùتم ديروز يك چيزهايي نوشتم. چاپ شده؟ Ú¯Ùت: Ø¢Ùرين پسرم. نگران شدم كه شايد نوشته‌ي كس ديگري را با خبرهاي دوزاري من اشتباه گرÙته Ùˆ بعدا از بابت Ø¢Ùرين پسرمش پشيمان بشود. اما توي تØريريه هم اوضاع دقيقا به همان Ú©Ø´Ú©Ú©ÛŒ توی Ùيلم‌ها تغيير كرده بود. سلام Ùˆ عليك Ùˆ اØوال‌پرسي Ùˆ Øتي تبريك. باورم نمي‌شد. روزنامه را باز كردم Ùˆ براي اولين بار اسم چاپ شده‌ام را ديدم. جمله به جمله كه هيچ كلمه به كلمه هم نه، Øر٠به Øر٠نوشته‌ام را بلعيدم. اين تعبير مو به تن سيخ كني است اما متاسÙانه اصل جنس است: بلعیدن!
سي Ù€ چهل بار آن نوشته را از سر تا ته خواندم Ùˆ هر بار به اندازه‌ي دÙعه‌ي اول كي٠كردم. به شكل چاپ شده‌ي اسمم بالاي نوشته نگاه مي‌كردم Ùˆ دوباره تمام مطلب را مي‌خواندم Ùˆ Øتي به چشمم اجازه بي‌اعتنايي به ويرگول‌ها را هم نمي‌دادم. بعد نوبت رسيد به بررسي موقعيت جغراÙيايي نوشته‌ام. اينكه كنار ستون Ú†ÙŠ چاپ شده Ùˆ پايينش Ú†Ù‡ Ùˆ اينها. از آن روز به بعد تØريريه برايم گلستان شد. پر از آدم‌هاي مهربان كه تØويلم مي‌گرÙتند، نهار تعارÙÙ… مي‌كردند، برايم جك مي‌گÙتند، من را شريك غيبت‌هايشان مي‌كردند Ùˆ Øتي به لاس كارمندي دعوتم مي‌كردند. دنيا به كامم بود Ùˆ به همين خوش بودم تا چند Ù‡Ùته بعدش كه كتابي منتشر شد Ùˆ يك نسخه‌اش را به نام سرويس ادب Ùˆ هنر Ùرستادند روزنامه‌ي ما. دبير سرويس نوشته ام را به همه نشان داد Ùˆ دقيقا همچين ØرÙÙŠ زد: اين كتاب را به عنوان يادگاري از نابغه‌اي كه خودم كشÙØ´ كردم Ù†Ú¯Ù‡ مي‌دارم. همان وقت‌ها هم مي‌Ùهميدم كه كتاب همچين كتابي هم نيست. در ردي٠همين كتاب‌سازي‌هاي ناشران شارلاتان به Øساب مي‌آمد. تعدادي نوشته درباره شاملو را جمع كرده بودند Ùˆ با يك جلد Ùˆ اسم گول زنك Ùˆ قيمت ده هزارتومان، چند Ù‡Ùته بعد از مرگ شاملو منتشر كرده بودند تا عاشقانش كه كتابهاي مزين به نام شاعر از دست رÙته را Ùله‌اي مي‌خريدند اين را هم بخرند. از آن روز به بعد من كه هنوز پرش از جايگاه Øشره به يك همكار صميمي را درست Ùˆ درمان هضم نكرده بودم ناگهان به يك نابغه تبديل شدم. Øضرات آدم Ùرهنگي درباره‌ي نوشته‌هايشان نظرم را مي‌پرسيدند Ùˆ گاهي با شرمندگي خواهش مي‌كردند براي گزارش‌هايشان مقدمه (بهش مي‌گÙتيم "ليد" آن وقت‌ها) بنويسم. هر چيزي كه مي‌نوشتم چاپ مي‌شد Ùˆ بعدش تعري٠و تمجيد. Øتي كارم به جايي رسيده بود كه توي روزنامه‌ي خبري داستان چاپ مي‌كردم! همان وقت‌ها پيشنهاد كار در يك روزنامه‌ي ديگر هم شد كه چون Øقوق ثابت مي‌دادند وسوسه شدم Ùˆ به مدير مسئول Ú¯Ùتم نمي‌توانم Øق‌التØريري كار كنم Ùˆ مي‌خواهم بروم. Ú¯Ùت همان Øقوق ثابت را اينجا هم مي‌دهيم Ùˆ اينطوري ماندگار شدم. Øسابي هوا برم داشته بود. Ùكر مي‌كردم كه ماشين شاهكار توليد كني‌ام. يك روز هم خبر دادند كه مجله‌ي «راه زندگي» يكي از داستان‌هاي چاپ شده‌ام را دوباره چاپ كرده. اين مجله كه اØتمالا Øالا هم منتشر مي‌شود پر تيراژترين نشريه كشور بود. از اين مجله‌هاي اصطلاØا سبز كه براي خانواده‌ها منتشر مي‌شوند. با دÙتر مجله تماس گرÙتم Ùˆ خودم را معرÙÙŠ كردم Ùˆ خواسم با يكي از مسئولانش Øر٠بزنم. تلÙÙ†Ú†ÙŠ هم وصل كرد Ùˆ بعد من با يارويي كه پشت خط بود Øسابي داد Ùˆ بی داد کردم كه شما به Ú†Ù‡ Øقي داستان من را چاپ كرديد؟ يارو Ú¯Ùت اسم‌تان هم كه چاپ شده. خب تشري٠بياريد Øق‌التØرير‌تان را بگيريد. Ú¯Ùتم Øق‌التØرير توي سرتان بخورد. شما اسم من را خراب كرديد!
باورتان مي‌شود؟ اسمم. یاد این Ùغان کنندگان اینترنتی مطلب دزدی اÙتادم. راستي تا يادم نرÙته بگويم نوشته‌ی مربوط به شاملو Ú†ÙŠ بود. چيزي نبود كه Øالا به خاطرش خیلی خجالت بكشم. اÙØªØ¶Ø§Ø Ù†Ø¨ÙˆØ¯. اما بدون قر Ùˆ قنبليه‌ي شكسته Ù†Ùسي Ùˆ اينها بد بود. Ù…Ùهوم خاصي كه نداشت اما نثرش توي مايه‌هاي نوشته‌هاي همین عزیزان ادبيات داستاني ايران بود. همان خداي Ùوق‌الذكر شاهد است كه قصد دست‌انداختن اين عزیزان را ندارم. Ùقط به خاطر اينكه بدانيد نوشته‌اي كه باعت ترقي‌ام شد چطور بود عرض كردم. بگذريم. من از اوضاعم راضي بودم Ùˆ جدا خودم را نابغه مي‌دانستم... اعضاي آن تØريريه هم مدام تØريكم مي‌كردند. اصلا ماجرايي كه مي‌خواستم تعري٠كنم Ùˆ تا اينجا كش آمد مربوط به يكي از همان تØريكات است.
يكي از همان بعداز ظهر هاي خوش، دور ميزي نشسته بوديم چايي
مي‌خورديم. يك Ù†Ùر Ú¯Ùت Ùلاني كه توي هجده سالگي همه‌ي قله‌‌هاي ما را Ù‚ØªØ ÙƒØ±Ø¯Ù‡ØŒ به سن ما كه برسد كجاست؟ بØØ« بالا گرÙت Ùˆ هر كس چيزي مي‌گÙت كه Øالا از به خاطر آوردن ØرÙ‌هايشان يخ مي‌كنم. من هم توي هپروت خودم سير مي‌كردم كه ديدم استاد از روي صندلي‌اش بلند شده Ùˆ استكان چاي به دست قصد توالت رÙتن دارد. همه گرم Øر٠زدن بودند Ùˆ Ùقط من مي‌ديدمش. Ùكر كردم خطاب به من صندلي‌اش را نشان مي‌دهد. Øالا هم مطمئن نيستم از اين كار قصدي داشته يا نه. توهم بوده يا هر كوÙت ديگري اما از آن روز به بعد به هر مقطع سني Ùˆ يا موقعيت ØرÙه‌اي كه رسيده‌ام هميشه اين Ùكر با من بوده كه استاد وقتي به اين پله‌اي كه من روش ايستادم رسيده درباره‌ي آينده Ú†Ù‡ Ùكر مي‌كرده؟ امروز كمتر كار مي‌كنم (یک وقت هایی اصلا نمی کنم) Ùˆ بيشتر پول در مي‌آورم. به ظاهر همه چيز تا صد سال آينده روبراه است اما مطمئنم از آن بعدازظهر خوش به بعد نخم به صندلي استاد گير كرده. خلاصه اینجوری.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر