سنتِ همه‌ی نسل‌های مردگان همچون کابوسی بر مغز زندگان سنگینی می‌کند. و درست هنگامی که به نظر می‌رسد این زندگان در حال بر پا داشتن انقلابی در خودشان و چیزهای اطراف‌شان هستند، دست به کار آفرینش چیزی سراپا تازه‌اند، درست در همین دوره‌های بحران انقلابی، ناگهان مشتاقانه ارواح گذشتگان را به یاری می‌طلبند و از آنها نام و شعارهای نبرد و رسوم‌شان را به عاریه می‌گیرند تا این صحنه‌ی نوین تاریخ جهان را با همین لباس مبدلِ کهنسالی و با این زبان عاریه‌ای نمایش دهند.
مارکس - هجدهم برومرلویی بناپارت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر