آوازی غمناک در یکی از روزهای بی‌خورشید

برای اول ماه مه

نویسنده: بلانشت


خورشید هم داشت می‌خوابید. خسته بود. در را بست و کلید را در قفل چرخاند. حجمی جلوی در نشسته بود. توی خودش فرورفته بود و چادرش را کشیده بود روی صورتش. صدا را که شنید سرش را بالا کرد.
«رفتم... دوائی که نوشتین سیصد هزار تومن می‌شد. بیست و سه هزار تومن بیشتر همرام نبود.»
کلمات سنگین بود و به زحمت از دهانش بیرون می آمد. چشم هایش خشک بود.
پرسید «حالش چطوره؟»
«مدام هذیون میگه. دیگه منم نمی‌شناسه.»
راه افتاد. زن هم بلند شد. ساکت بود و به زمین نگاه می کرد. گفت «بیا...»
زن هم راه افتاد. راهروی دراز و بوناک را سایه به سایه رفتند. اتاق تاریک بود. روی تخت، مرد دربند بود. دست ها و پاهایش به لبه های تخت گره خورده بود. با هر جنبشی تخت به ناله می افتاد. زن نشست.
«حالش بدتر شده. از کی به این وضعیته؟»
«سفت بستنش.»
شب بود. اما شب قرمز، نه شب سیاه. زن گفت «داره از دستم میره. اول خدا، دوم...» دوم؟ به خودش ناسزا گفت. «بیمه نیست؟»
چشم های زن گنگ شد. «بیمه ی چی؟»
از خودش خجالت کشید. اما باید چیزی می پرسید. چیزی که این فضای فشرده را بشکند. این هوای غیرقابل نفس کشیدن را. به مرد نگاه کرد. به جوانکی که باید زودتر از جواز طبیعت مرد می شد. مرد می‌بود. مردی که از داربست افتاده بود. از ارتفاع بیست متری. لخته های خون را از مغزش کشیده بودند. اما حالا چرک جای خون را گرفته بود. چرکی که داشت مرد را به آغوش جنون می کشاند. و به آغوش مرگ.
خودش را روی داربست خیال کرد. حتی از نردبان هم می ترسید. از آنهمه فضای خالی که آماده است تو را بکشد پائین و پائین تر. پایش را روی زمین محکم کرد. چشم های مرد فروتر رفته بود. فکر کرد شاید بیست متر فروتر. لب هایش را گاز گرفته بود. زن دست اش را گذاشت روی پیشانی مرد. خاموش بود. خاموش تر از تخت، وقتی که با تکان های مرد به ناله نمی‌افتاد. دقیقه‌ای نگذشته بود که دیگر توی این دنیا نبود. لب هایش روی دست مرد که دیگر جنبشی نداشت قفل شده بود.
«برو داروها رو بگیر...»
اسکناس ها را گذاشت توی دست زن و مشتش را بست. زن نمی‌فهمید.
«برو...»
زن چادرش را کشید روی سرش و رفت. ته راهرو تاریک بود. زن هم جزئی شد از همان تاریکی.

ــ ــ ــ


ترافیک کلافه اش کرده بود. پیاده می رفت زودتر می‌رسید. همین حالا هم نیم ساعتی تأخیر داشت. در تاکسی را که بست سرما به استقبالش رفت. انگشت هایش را مشت کرد. خون باید جریان طبیعی‌اش را طی می‌کرد. راه افتاد. هنوز لابلای ماشین ها بود که تلفن اش زنگ خورد. ناسزای راننده ای را شنید که عهد کرده بود او را به کف آسفالت بدوزد و ناکام مانده بود.
«تا ده دقیقه دیگه خودمو می رسونم.»
بالاخره توی پیاده رو احساس امنیت کرد. برگشت و به صف ماشین ها نگاهی انداخت. هر کدام مثل فاتح خیبری بودند که به سوی غنائم می شتافت. باز احساس سرما کرد. باید زودتر می رفت. قدم هایش را تند کرد. از چهارراه اول که گذشت تلفن دوباره زنگ خورد.
«الان می رسم. فقط دو دقیقه... چی؟... »
سرما راه اش را پیدا کرد و حس کرد که خون رگ هایش دارد یخ می زند. به دیوار تکیه داد و چشم هایش را بست. چادر زن توی هوا موج می خورد و بالاخره سیاهی اش نور روز را گرفت.
نفهمید کی روز شد. اما سیاهی که رفت، جوانکی را روی یک داربست بیست متری دید که می خواست زودتر مرد شود. فاصله اش تا مرگ تنها بیست متر بود. چشم هایش را بست. چادر زن باز همه جا را سیاه کرد.