درباره وحشت داف

تصویری که از داف داریم زنی است که از تمام امکانات بدن‌اش برای آویزان کردن زیورآلات استفاده می‌کند، بلحاظ عرضی نسبت سینه و کمر و باسن‌اش به ترتیب سه/دو/چهار است (اگر متوجه نشدید این نسبت را روی یک کاغذ شطرنجی پیاده کنید)، هر کدام از اجزاء صورتش را با مواد و ابزار آرایشی متفاوتی رنگ‌آمیزی می‌کند، با لحاظ کردن پاشنه‌ی کفشش برای تخمین زدن قد او همیشه پنج تا پانزده سانتیمتر امکان خطا وجود دارد، لب‌های قلوه‌ای و دماغ نخودی و گونه‌های برجسته و...


محض تفنن این بار که یک داف را از نزدیک ملاقات کردید، مثل یک منتقد ساختارگرای بیرحم سلاخی‌اش کنید. تجسم کنید چه همتی لازم است برای حمل آنهمه فلز و پلاستیک و شیشه و سنگ روی مچ دست‌ها و انگشت‌ها و گوش‌ها و گردن و بعضاً پیشانی و مچ پا. سعی کنید بفهمید برای ساختن آن صورت و رساندن سایز سینه و کمر و باسن‌اش به سیستم سه/دو/چهار چکار کرده؟ اگر جراحی که شک نکنید به اندازه‌ی یک لشکر شهید شهامت‌ لازم است برای فداکاری ِ زیر تیغ و سرنگ ِ پروتز و چربی انسانی رفتن و تراشیدن دماغ و افزودن به سینه و باسن و لب‌ها و گونه‌ها. اگر هم توانسته با ورزش به این سیستم برسد که خب، آنطور که متخصصین این رشته گواهی می‌دهند حجیم کردن بعضی عضلات و در عین حال لاغری موضعی به اندازه‌ی چهارتا فتح کوبا ایمان چگوارایی لازم دارد، تازه بدون نیاز به طی کردن سیرا مائسترا با کفش‌های پاشنه بلند و تحمل آنهمه مواد آرایشی روی صورت. اصلا چگوارای کافر هیچی، کدام یک از این خداپرستان نامی که از وعده‌ی آتش جهنم تب می‌کنند طاقت ساعت‌ها حرارت سشوار برای حالت دادن هر شاخه‌ی مو به سمتی را دارند.

پیامی که از مجموعه نشانه هایی که داف را ساخته استنباط می‌شود "سرخوشی" است. اما یک چیز غم‌انگیزی پشت شنگولی ِ آویزها و رنگ‌ها و برجستگی‌ها و فرورفتگی‌های داف‌ پنهان شده که او را از کالای لوکس اتاق خواب به مقام بالاتری ارتقاء می‌دهد: به یک نقاشی آبرنگ از بچه‌ای با بیلچه‌ی پلاستیکی در دست که توی ساحل گیج شده با اینهمه شن چکار کند، به داستان قریب‌الوقوع بهرام صادقی، به لحظه‌ی سقوط هنرپیشه‌ی سان‌ست بلوار بیلی وایلدر ــ به هنر.

داف مثل اغلب آثار هنری مورد پسند من در ظاهر شنگول و سرخوش است اما کافی است مثله‌اش کنیم تا پشت هر کدام از آن علائم شنگولی، وحشت از تنهایی را کشف کنیم. وحشتی که داف برای گریز از آن مومنانه تلاش کرده اما ما در جایگاه مخاطب اثر می‌دانیم که سرنوشتی جز تن دادن به آن ندارد. این قسمت غم‌انگیز ماجراست.