همساده

همسایه‌ی من که زن نسبتا جوانی است مثل اکثر زنها (نمی‌دانم، و شاید مردها؟) موقع سکث صداهایی از خودش ساطع می‌کند که اصطلاحا بهش می‌گویند آه و اوه. پنجره‌ی اتاق خواب او رو به پنجره‌ی سالن من باز می‌شود، چهار متر فضای خالی پاسیو بین ما فاصله می‌اندازد، و چون او عادت دارد پنجره‌ی اتاق خوابش را باز بگذارد (حق دارد، واقعا زن پر حرارتی است) مهمان‌های بعد از نیمه شب من مجانی تفریح می‌کنند و او یکجورایی جاذبه توریستی خانه من محسوب می‌شود. من هم به رسم مهمان‌نوازی در نقش تور لیدر گاهی کلمات نامفهوم زن را برای‌شان ترجمه می‌کنم (سئوال: او با دو مرد مختلف سر و کار دارد و احتمالا می‌خوابد –دو تای‌شان را توی راهرو دیده‌ام– اما لحن و حتی کلماتش هنگام صکث کوچکترین تفاوتی نمی‌کند. چرا؟ جواب: چون او دو زن نیست، یک زن است. – آهان).
داشتم از تفریح مهمانان بعد از نیمه شبم می‌گفتم. خب، این تفریح مجانی و سالم و یکمی هیجان انگیز – با ترجمه‌ی همزمان من البته – چند وقتی که پدر و مادرم به خاطر تعمیرات خانه‌شان مهمانم بودند تبدیل به عذاب الیم شد.
شب اول از شدت و وقاحت صدا، تصور کردند یک نفر در آپارتمان روبرو دارد زنی را کتک می‌زند (در وصف قروقاطی بودن کار دنیا همین کفایت می‌کند که خودم هم هربار صدای این زن را می‌شنوم، بعد از اینهمه شب، هنوز تردید می‌کنم که دارد کتک می‌خورد یا حال می‌کند). هر دو گوش تیز کرده با چشم‌های‌شان از من توضیح می‌خواستند. من هم شرمنده و با لبخندی بیشتر عصبی اما غیر قابل کنترل، مهملاتی درباره دعواهای زن و شوهری و حقایقی درباره‌ی نهاد ذاتا فاسد خانواده گفتم و صدای تلویزیون را آنقدری که کارخانه‌ی معظم سازنده تلویزیون اجازه می‌داد زیاد کردم.
همان شب تقریبا ماجرا را فهمیدند اما من شب‌های بعدی هم (این زن آف ندارد. این زن پریود ندارد: لعنت به ال دی) به حد وسعم و مدد دستگاه های صوتی سعی می‌کردم مانع مواجهه مستقیم با این واقعیت در حضور والدینم شوم: همسایه‌ام دارد گای-یده می‌شود. با صدای بلند. (تا یادم نرفته نظرم را درباره‌ی آه و اوه کردن حین صکث  بگویم که یک بخش عمده‌ایش – نه همه‌ش – تبلیغات است که بی‌خود صکث را جدی ‌کنند. تا صکث را جدی‌تر از آنچه که هست نمایش دهند. تبلیغاتی که می‌خواهد حواس ما از کار مسخره‌ای که انجام می‌دهیم پرت شود. به خاطر من - یا اگر من را قبول ندارید، همین خدا - یکبار فکر کنید ما در چیزی که بهش می‌گوییم "عمل صکث" دقیقا چکار می‌کنیم... پاریس اگر به این صحنه دقیق فکر می‌کرد، اگر درک طنز داشت، اگر هلن را مثل من می‌دید جنگ تروایی در کار نبود.)
چند هفته بعد از آن شب‌های مهمان‌داری – شب‌های معذب مهمان‌داری والدین -  این زن را توی آسانسور ملاقات کردم. انگار که یعنی با دیدن من یکهو یادش افتاده گفت: راستی آقای... منتظر شد خودم را برایش معرفی کنم. خب، هنوز آنقدر عصبانی بودم که فقط نگاهش کنم. گفت: به هر حال آقای محترم. من یک شبهایی از صدای تلویزیون شما از خواب می‌پرم.
من خیلی فکر کردم، سه طبقه‌ی تمام با احتساب پارکینگ همینطور که نگاهش می‌کردم در سکوت فکر کردم و نهایتا زیر لب جواب دادم: باشه.
توهین‌آمیزترین جوابی که به ذهنم رسید همین بود. به جای شب‌های گذشته و شب‌های آینده. به جای همین حالا که دارم اینها را می‌نویسم.